Dag 7: Zion NP - Bryce Canyon - Page

Na ons 'rustdagje' in Las Vegas rijden we richting het noordoosten. Omdat het tanken in Nevada enorm goedkoop is, gooien we onze huurauto vlak voor de grens met Arizona afgeladen vol en rijden door het woestijnlandschap van Nevada richting het Zion National Park, waar we ook veel goede verhalen over hebben gehoord. Al snel wordt opnieuw duidelijk dat de VS over ontzettend veel verschillende landschappen. De woestijn verandert in robuuste bergen met hier en daar begroeiing van bomen en struikjes.

Als we na 2,5 uur rijden Utah inrijden, komt Nick met het idee om alweer te gaan hiken in Zion NP. De laatste keer (in Yosemite NP, zie verslag dag 3) was dit voor Olaf en mij geen groot succes. Toch wagen we het er maar op. Met een pendelbus vol huilende en schreeuwende kinderen rijden we naar Grotto Trail Point. Na een korte hike daar van 4 km hebben we geen enkele spijt dat we het gedaan hebben. Tijdens het lopen in het gebergte genoten we van het prachtige uitzicht op enkele watervallen, gladgestreken rotsformaties en beekjes en riviertjes. Na een hike van een uur, rijden we richting het noordelijker gelegen Bryce Canyon.

Sinds het zien van de reis door Amerika van Bassie en Adriaan wil ik al dolgraag naar de Bryce Canyon. Onderweg zetten Olaf en ik daarom voor Nick en René (die nauwelijks Bassie en Adriaan hebben gekeken) de liedjes op over Jimmy die op zijn paard goud ging zoeken in het westen, maar naar het oosten reed en zilver vond. Door deze onzin ging de autorit vrij snel en kwamen we na 2 uur rijden bij de ingang van de kloof. Het uitzicht bij Bryce Point was weerzinwekkend mooi. Door erosie zijn er door de jaren heen prachtige hoodoos ontstaan en we genieten enorm van dit uitzicht. Dat deden ook de tientallen, strontvervelende Aziaten, die met camera-apparatuur voor duizenden euro's foto's staan te flitsen, maar de kwaliteit niet hebben om een fatsoenlijke foto van een doodnormale Europese jongensgroep van vier personen te nemen. Na een uur te hebben gereden langs enkele uitzichtpunten over de kloof en een heerlijk buffet te hebben gegeten in Old Bryce Town, zetten we onze (lange) rit voort richting Page, aan de rand van Lake Powell.

Om in Page te komen worden we door ons navigatiesysteem door een onverharde weg door de bergen geleid en aangezien de zon al onder begint te gaan, knijpt met name Nick 'm erg. Het risico op een lekke band is groot en tijdens de eerste 40 mijl komen we geen enkele andere auto noch voetganger tegen. De laatste 3 mijl is de lucht pikzwart, waardoor we ontzettend opgelucht zijn als we veilig en wel de highway oprijden voor het laatste half uurtje. In Page aangekomen besluiten we om eerst ons angstzweet af te spoelen in het zwembad, waarna René, Nick en ik besluiten om het plaatselijke nachtleven in te duiken om deze lange dag op passende wijze af te sluiten. Olaf heeft geen zin in blijft in het motel.
In Page is echter niet veel qua uitgaansgelegenheden en we belanden in een typische Amerikaanse bowlingbaan, waar een handjevol Navajo indianen wat gek lopen te doen. Tja... Daag me niet uit met bowlen alsjeblieft. Normaliter is Bas P de enige concurrentie en aangezien die lekker thuis zit, is het dus appeltje eitje. En dat hebben de heren geweten. Op een haar na het baanrecord misgelopen! ;)

We besluiten het tweede en enige overgebleven tentje in Page te bezoeken. Eenmaal daar aangekomen blijkt dat alle jeugd uit Page hier te vinden is. De dj draait een aantal lekkere schuurplaten en we raken snel in contact met de locals. Na een avondje vol dansjes en Captain Morgan cola's gaan we voldaan naar bed.